"Laat iedereen zelf beslissen of ie zichzelf ooit tot ouder wil ontpoppen of niet" | Gladys (24)

Gladys is 24 en blogt over de kleine en grote dingen in het leven. Als twentysomething moet ze nu beslissingen maken die de rest van haar leven zullen bepalen: huisje, baantje, liefje en kindje. Of toch niet? “Ik ben de eerste om bij vrienden op babybezoek te gaan, maar of ik zélf zo’n wezentje in huis wil, is een andere vraag.”

Tik tak, tik tak…

Kinderloos door het leven willen, het wordt nog steeds op gefrons onthaald. Vooral als vrouw word je verwacht vroeg of laat gehoor te geven aan die inwendig tikkende klok. Sure, je mag even van het leven genieten, je mag zelfs een klein beetje carrière maken, maar uiteindelijk moet je wel gewoon chillen en je lot als broedmachine aanvaarden. Grappig is dat het vooral de vrouwen zélf zijn die elkaar die druk opleggen. Maar wat als je helemaal niks hoort tikken?

Speelgoedwinkel of oorlogsgebied?

Door de jaren heen is mijn idee over nageslacht al enkele keren veranderd, maar de laatste tijd neig ik meer en meer naar “Nee bedankt, ik pas.” Ik weet gewoon niet of ik daar wel voor gemaakt ben. Of ik daar gelukkig van zou worden. Ik vind kinderen best leuk, maar het moet me allemaal niet te lang duren.

Laatst was ik in Bart Smit om enkele kerstcadeaus te scoren en na tien minuten vroeg ik me alleen nog maar af of ik mezelf aan zo’n flashy springtouw zou kunnen verhangen. Jongens, wat een hel. Kinderen die de hele keet bij elkaar krijsen en als een bende mieren over elkaar lopen. Jij die niet kan bewegen zonder zo’n exemplaar een oog uit te steken. Roze gangen voor meisjes en blauwe voor jongens om eventuele catastrofes in de toekomst te vermijden en ouders die een hysterisch hoopje kind aan de arm naar buiten sleuren met een blik die zoveel zegt als “Why the fuck ben ik hier ooit aan begonnen”. Can’t wait.

Als ik sommige mama’s en papa’s zie, kan ik me niet voorstellen dat dat ooit mijn leven zou zijn. Ik zie mezelf niet bij iedere voetbalwedstrijd aan de zijlijn staan met een enthousiasme als was het de finale van de wereldbeker, vakantiebestemmingen filteren op kindvriendelijkheid, iedere Sinterklaas- en Kersteditie vereeuwigen op duizend foto’s, manlief alleen nog maar met “papa” aanspreken en iedereen op Facebook tonen hoe mijn baby beter rechtop kan zitten dan alle andere baby’s.

Cruella de Vil, maar dan met kinderen

Luidop zeggen dat dat hele gebeuren je maar niets lijkt, is niet zo evident. Meestal wordt dat weggelachen. “Je bent nog jong, dat komt nog wel.” Het kan inderdaad best zijn dat dat nog komt. Het kan toch net zo goed zijn van niet? Het zou fijn zijn als vrouwen zonder kinderwens niet bekeken werden alsof ze daarmee het hele vrouwelijke geslacht te schande maken. Onlangs vroeg iemand me hoe ik kinderen zo erg kan haten dat ik er geen wil. Excuseer?

Nee, ik weet niet of ik het idee dat ik een watermeloen door een opening ter grootte van een druif moet persen en daar vervolgens minstens vijftien jaar van mijn leven aan moet wijden zo aantrekkelijk vind. Sue me. Geloof het of niet, maar dat maakt me nog geen egoïstische kinderhater. Integendeel. Ik ben de eerste om bij vrienden op babybezoek te gaan en ik smelt helemaal wanneer zo’n kleine petotter naar mij zwaait op straat. Of ik zélf zo’n wezentje in huis wil, is een andere vraag.

Win-win-situatie

Bovendien betwijfel ik of ik ooit het soort ouder kan zijn dat een kind volgens mij verdient. “Ach, bij je eigen kinderen loopt dat allemaal wel los”, hoor ik vaak. Dat is niet altijd waar. Sommige mensen zijn niet gemaakt om mama of papa te worden. Simpel. Ik ken heel wat “ouders” die beter twee keer hadden nagedacht alvorens ze de anticonceptie achterwege lieten. Als je ’t mij vraagt, is dat een groter probleem. Een vriendin zei me dat ze de wereld een dienst bewijst door zich niet voort te planten. Mooi toch, als je dat zelf weet?

Laat iedereen dus lekker zelf beslissen of ie zichzelf ooit tot ouder wil ontpoppen of niet en laat die minachtende blikken en commentaren achterwege. Ok? Ok. Nu goed, niemand kan in de toekomst kijken en misschien wil ik ooit wel graag zo’n mini-me, maar dat zien we dan nog wel. Één ding is zeker: ik kom rond Kerstmis nooit meer in Bart Smit. Met of zonder kind.

^{FOTO en TEKST: Gladys Elskens}