"Ik vind het fijn om one of the guys te zijn"| Daan (25)

Basketbal is een erg dynamische balsport, en dat sprak me wel aan toen ik op mijn 8 jaar begon. Ik heb het ook wel voor teamsport en bovendien is er een goede sfeer op de club bij het trainen.

Ik ben uit de kast gekomen op mijn 19de. Tegen de coach zei ik dat ik wat wilde vertellen. Hij regelde een kleedkamer na de training en vroeg iedereen mee te komen. Toen heb ik verteld dat ik me geen meisje voel, maar een jongen. En dat dat gevoel zodanig sterk is, dat ik op de wachtlijst stond voor geslachtsaanpassende behandelingen in het ziekenhuis.

In die club was ik dus volledig uit de kast als transgender. Het is onmogelijk om een transitie door te gaan zonder het te vertellen aan mensen die je goed kennen. Het was ook noodzakelijk zodat mensen het gebruik van mijn naam en persoonlijke voornaamwoorden zouden veranderen.

Mensen die ik na mijn transitie heb ontmoet, weten het soms wel, soms niet. Ik vertel het als het relevant is, ter sprake komt of als het me in de weg zit. Dat laatste gebeurt bijvoorbeeld als ik mij zou moeten verantwoorden waarom ik me bezighoud met het welzijn van trans jongeren. Maar in sommige omgevingen vind ik het geen toegevoegde waarde hebben, dus voel ik niet steeds de behoefte me te outen.

Ik vrees ook dat mensen me dan anders gaan zien, of mijn ‘vrouwelijke kenmerken’ opeens gaan zoeken of zo. Ik wil namelijk gewoon gezien worden als jongen, en niet als ‘die jongen die eerst een meisje was’. Dat vind ik vervelend.

Dat ik op mannen val, weet ongeveer de helft van mijn vrienden en kennissen, en maar een enkeling in de club. Een aantal mensen vroegen naar mijn geaardheid tijdens mijn coming-out aan het begin van mijn transitie. Maar veel mensen weten dit niet, voornamelijk omdat ik het niet relevant vind en omdat ik zelf ook nog twijfel aan mijn seksualiteit.

Nu speel ik in een nieuw team en in een nieuwe club. Ik ben uit de kast als transgender bij het grootste deel van mijn eigen team en ook bij enkelen van een ander team waar ik veel mee omga. Ik heb het hen na een maand verteld tijdens een biertje na de training, toen was ik 21 geloof ik.

Ik wilde dat ze het wisten omdat ik niet wilde liegen over een operatie die ik ging ondergaan tijdens het seizoen en dus een tijd niet mee kon doen met trainen en wedstrijden. En daarnaast omdat ik me ongemakkelijk voelde over het douchen.

De meiden van mijn oude club hadden het ergens wel verwacht. Er werd wel vaker gekscherend – maar niet op een vervelende manier – mijn nieuwe naam gezegd, terwijl ze het toen nog niet eens wisten. Dus ze vonden het redelijk makkelijk om over te gaan op mijn nieuwe naam en ‘hij’ in plaats van “zij” te gebruiken. Op mijn nieuwe club daarentegen, na een deel van de transitie, waren ze verbaasd. Ze hadden het helemaal niet door, al verklaarde het wel waarom ik in mijn onderbroek douche. Dat is natuurlijk wel opvallend, maar niet mee douchen zou ook opvallen. Bovendien is het douchen ook een sociaal gebeuren waar ik gewoon deel van wil uitmaken. Deze manier is voor mij de beste oplossing.

Na mijn coming-out gaf mijn team aan achter mij te staan als iemand er ooit moeilijk of vervelend over zou doen. Ik heb dus nooit echt negatieve reacties ervaren. Of toch niet op het transgender zijn. Wel op het douchen in onderbroek, door mensen die het niet weten van mij. Zo vroeg er iemand: “Ga je naar het zwembad?” of “Je bent je onderbroek vergeten uit te trekken, hoor.” Dit was niet vervelend bedoeld, maar ik vond het toch niet leuk. Ik heb het maar weg gelachen.

Sinds mijn coming-out bij mijn team zijn er spelers bijgekomen en weggegaan, daarom is niet iedereen op de hoogte. Ik vind het gewoon fijn om one of the guys te zijn en ben bang om dat te verliezen. Ik vind het niet noodzakelijk dat iedereen het van me weet. Met betrekking tot het op mannen (en ik denk óók op vrouwen) vallen, ben ik bang voor wat ze ervan zouden vinden. Er wordt niet echt over gepraat, niet negatief en niet positief. Ik ken ook niemand die openlijk holebi is, terwijl die er ongetwijfeld zullen zijn op onze club.

Ik ben bijvoorbeeld wel bang dat douchen dan wel ongemakkelijk zou kunnen worden en dat mijn teamgenoten bang zijn dat ik op een seksuele manier naar ze kijk. Dit is niet zo natuurlijk, maar die angst dat zij dat denken, heb ik wel. Dat risico wil ik niet lopen, zeker niet omdat ik steeds meer denk ook op vrouwen te vallen. Ik twijfel nog.

Dat de club tolerant is voor transgenders, daar ben ik wel zeker van. Bij het aanmelden bij mijn nieuwe club heb ik meteen aan een bestuurslid verteld dat ik als meisje geboren ben en mijn schuldvrij verklaring op mijn oude naam stond, conform mijn paspoort, maar dat ik graag bij de heren wil spelen.

Een technisch bestuurslid heeft dan contact opgenomen met de basketbalbond om te vragen wat hierrond de regels zijn en of ze mij een nieuwe pas konden geven met ‘Daan’ en ‘Man’ erop. Dat bleek totaal geen probleem te zijn. Ook als ik ergens tegenaan loop of hulp van de club nodig heb bij wat dan ook, is me aangeboden dat ik altijd bij het bestuur kan aankloppen.

Wel worden in het team wel eens grapjes gemaakt over transgenders, door nieuwe spelers die het niet van mij weten. Ik kan eigenlijk niet zo goed peilen hoe ze er echt over denken. Menen ze het of is het maar stoerdoenerij? Ik ga er niet in mee, maar vind het ook moeilijk om erop te reageren.

Wat ik vroeger ook erg lastig vond, was dat ik er uitzag als een jongen, maar wel bij de dames speelde. Bij uitwedstrijden werd ik dan ook wel eens weggestuurd uit de kleedkamer. Het voelde zo vervelend en als zelfverraad om dan te moeten zeggen dat ik wel daar moest zijn. Als ik er niet op reageerde, zag je mensen later alsnog raar opkijken als ik dan tussen de meiden op het basketbalveld stond.

Ook tegenstanders deden soms wel vervelend, bijvoorbeeld over mijn ongeschoren benen. Gelukkig kon ik dat redelijk goed loslaten, want ik was juist blij met mijn harige benen al voor ik met testosteron gestart was. Uiteindelijk ben ik vanwege een blessure gestopt bij de dames, maar dat was vrijwel tegelijk met mijn start van hormonen.

Ik vond het fijn om pas na een tijdje bij de heren te gaan spelen, bijvoorbeeld met het oog op spieren ontwikkelen. Dus na een jaar wilde ik heel graag weer spelen. Ik had geen echte problemen op mijn oude club, maar ik wilde een frisse start en ben toen bewust op zoek gegaan naar een andere club. Dat is een van de beste beslissingen geweest.

Ik voel me erg goed en vrij binnen mijn huidige club, de jongens accepteren me. Ik heb echt het gevoel onderdeel te zijn van een groep. Moest ik de kans hebben om mijn jongere zelf een boodschap mee te geven, zou het deze zijn: “Het gaat je lukken, over een tijdje speel je bij de jongens als je dat wil.”

Tegen andere transgender sporters zou ik zeggen: Als je graag wil sporten en je transgender-zijn zit je in de weg, doe het dan toch. Het is spannend, maar zo erg de moeite waard als het lukt. Als je het niet probeert, heb je bij voorbaat al verloren.