"Ik ben sterker uit mijn pesterijen van de lagere school gekomen" | Fien (14)

"Ik was 8 en onze klassen werden bij elkaar gezet. Nu vormden we 1 grote klas van een stuk of 25 leerlingen. In ons kleine klasje was ik altijd gelukkig geweest, maar nu begonnen de pesterijen.

Ik weende constant en ik had het gevoel dat ik er niet bij hoorde. En als ik dan eens, als uitzondering op de regel, mocht meedoen met tikkertje of verstoppertje, moest ik de tikker en de zoeker zijn, de hele tijd lang. Ik vond dat echt niet leuk.

Toen we naar het vierde leerjaar overstapten, werd dit alsmaar erger. Ik kreeg het hard te verduren en ik werd ook nog eens gepest met mijn niet zo erge ziekte. Ik huilde en ik sloeg speeltijden over. Ik zat dan te tekenen of te schrijven in de klas.

De overstap naar het eerste middelaar was het leukste jaar uit mijn leven. Ik had weer echte vrienden en ik kon weer 'blij tekenen'. Ik had niet het gevoel dat er iets met me aan de hand was. Ik leefde weer. Maar jammer genoeg, was dit maar voor een tijdje.

In het tweede (vorig jaar) had ik weer te maken met pesterijen. Maar dit heb ik nooit aan mijn ouders durven vertellen en ook mijn mentor hield haar mond hierover. Ik ben sterker uit mijn pesterijen van de lagere school gekomen, want ik huilde niet.

Ik zette mijn masker op, dag in dag uit. Ik had enorm veel last van zelfmoordgedachten en ik wou echt stoppen met leven.

Maar ik leef nog. Ik heb mijn passie voor taal terugvonden en ik heb veel gesproken met alle mensen rond mij heen. Die mensen hebben mij al enorm geholpen.

En ja, ergens loop ik nog altijd met mijn masker op. Maar nu weet ik dat ik kan en mag huilen, zonder veroordeeld te worden. Ik hoop dat jij dit ook weet."

^{TEKST: Fien stuurde dit verhaal zelf in op onze website FOTO: Jon Chambers}