"Was die tien jaar vriendschap dan niets waard?" | Ella (25)

Ik leerde mijn beste vriendin kennen in het middelbaar. Toen ze bij ons in de klas kwam, klikte het meteen. Na het middelbaar studeerden we samen verder.

In het hoger onderwijs werd het steeds moeilijker om af te spreken. We bleven elkaar berichten sturen, maar toen ze met haar vriend een huis kocht, hoorde ik nog minder van haar.

Een jaar later werd ik ten huwelijk gevraagd. Voor mij was het duidelijk: zij moest mijn getuige zijn! Ze zag dit zelf ook meteen zitten, maar jammer genoeg ging het mis 

Mijn beste vriendin nam weinig verantwoordelijkheid voor het vrijgezellenfeest. Dat leidde tot spanningen en conflicten tussen haar en de bruidsmeisjes.

We besloten erover te praten, maar dat gesprek liep moeilijk. Uiteindelijk wou ze geen getuige meer zijn van mijn trouw. Het gedoe met de bruidsmeisjes bracht veel twijfels bij haar naar boven. Ze had het gevoel dat ze niet aan de verwachtingen kon voldoen. Hierdoor begon ik te twijfelen aan mezelf. Ben ik wel een goede vriendin? 

Na dit gesprek, hoorde ik niks meer van mijn beste vriendin. Ik voelde dat onze vriendschap veranderde, maar ik wilde haar niet lastigvallen met mijn gevoelens.

Op een dag kreeg ik een lang bericht: ze zou niet naar mijn trouw komen. Ze was gekwetst door de situatie rond mijn vrijgezellenfeest.

Ik probeerde haar te bellen en stuurde berichten, maar kreeg geen antwoord. Ik was kapot van verdriet. Ik klopte bij haar thuis aan om erover te praten, maar ze deed de deur niet open.

Vandaag negeert ze me nog steeds. Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik voel verdriet, woede en onrecht. Zij heeft beslist dat onze vriendschap stopt, zonder naar mijn kant van het verhaal te luisteren.

Was die tien jaar vriendschap dan niets waard? Heeft ze ooit stilgestaan bij hoe ik me voelde? Heeft zij ook gehuild zoals ik? Ik blijf achter met 100 vragen, een gekwetst zelfbeeld en veel frustraties. Ik hoop dat ze ooit mijn kant van het verhaal wil horen.