"Ik ben al sinds mijn vijftiende op zoek naar hulp" | Sana (19)

Exact 36 dagen geleden heb ik een zelfmoordpoging overleefd. Ik herinner mij nog dat mama en papa mij in paniek in de auto staken.

Vanaf dat moment heb ik een zwart gat tot de dag erna ik rond 5u in de ochtend wakker werd gemaakt door een verpleger. Ze kwam bloed trekken en vroeg hoe het met mij ging. En ze deelde ook mee dat de psychiater van wacht zou langskomen.

Wat gaat er op zo’n moment door je hoofd? Niks. Ik wist alleen dat ik zo snel mogelijk naar huis wou.

Ik had niks te vertellen tegen de psychiater. Ik kende hem niet en ik wilde mijn verhaal ook niet gaan vertellen tegen iemand die ik niet kende. Waarom doet een mens in godsnaam een poging? Valt daar meer uitleg bij te geven?

Omdat ik 18 jaar werd, werd ik onmiddellijk behandeld als volwassene. Alles verandert op vlak van hulpverlening. En ik had er al een aantal jaren zorg in de hulpverlening opzitten. En nu als volwassene behandeld worden, betekende dat ik terug van nul moest beginnen met een nieuwe psychiater, iemand die ik nog niet kende en vertrouwde. Op papier ben je misschien van de ene op de andere dag volwassen maar in je hoofd is dat anders.

Ik ben al sinds mijn 15^e op zoek naar hulp. En dat is niet eenvoudig. Ook omdat ik ondertussen al verschillende diagnoses kreeg. Het woord dat ik de voorbije jaren het meest te horen kreeg was ‘complex’. “Jij bent te complex, Sana.”

Ik ga jullie niet in detail vertellen welke weg ik heb afgelegd maar ik sta hier omdat ik ondertussen de grootste knelpunten in ons hulpverleningssysteem en onze geestelijke gezondheidszorg wel ken: de wachtlijsten, de hoge prijzen, maar ook het vinden van de juiste therapie is niet eenvoudig. Ook de bereikbaarheid van je behandeling, letterlijk.

Vorige kerst zat ik op mijn kamer en ik weet nog dat ik kwaad was. Meer zelfs ik was razend. Geen enkele therapie werkte, niks sloeg aan. Ik zat in een diepe eetstoornis, ik was 18 en mama zat thuis, speciaal voor mij 3 weken verlof genomen om voor mij te zorgen, omdat ik zo weinig aangepaste hulp kon vinden op dat moment.

Ik heb toen een brief geschreven. Naar minister Jo Van Deurzen. En twee weken geleden kreeg ik een antwoord. Een antwoord op de vraag dat 4 à (mits verlening) 8 half terugbetaalde sessies niet voldoende zijn voor iemand zoals ik.

En ik citeer even uit het antwoord van de minister Van Deurzen: “indien er na deze sessies nog nood is aan extra ondersteuning dan kan dit met de psycholoog bekeken worden welke vervolgzorg verder is aangewezen.” En dat vind ik zo pijnlijk. Want dat is net het probleem.

“Zowel mijn collega Minister De Block als ikzelf werken aan de uitvoering van een nieuw GGZ-beleid voor kinderen en jongeren.” Met die zin moest ik zelfs een beetje lachen want ze hebben een budget van 22,5 miljoen euro - daar spring je toch niet ver mee?

En als afsluiter was de minister zo vriendelijk mij een paar linken naar websites van praatgroepen te tippen.

Ik ben geen meisje dat wat aandacht zoekt. Psychisch lijden is een ernstige ziekte. En die vraagt om ernstige zorg en dus ook een ernstig beleid.

^{TEKST en FOTO: Sana}